woensdag 17 september 2014

Maandbrief 6

Lieve kleine man


Vandaag is het 6 maanden geleden dat ik je voor het eerst in mijn armen hield. Een half jaar!
Ik kan gewoonweg niet geloven hoe hard en snel je groeit.

De afgelopen maanden waren de gelukkigste maanden uit mijn leven. Al sinds juli ben ik voltijds thuis bij jou (en toen ook nog bij jouw mama), en ik kan me niets heerlijker voorstellen dan tijd met jou door te brengen. Toen jouw mama eind augustus opnieuw moest gaan werken, bleef jij nog thuis bij mij.

We hebben het super samen! Je mist je mama soms wel hard en dan begin je hartverscheurend te huilen terwijl je kijkt naar de plaats waar mama je eten geeft, maar je doet het geweldig en went op je eigen tempo aan haar afwezigheid. Dat je ooit De Fles weigerde, is lang vervlogen tijd. (Al is De Fles voor jou nog steeds géén vervanging van De Borst, en vergis je je wel al eens wanneer ik je de fles aanbied, door per ongeluk op mijn borst te happen alvorens dan weer na je fles te kijken.)


Intussen:
- lig je ’s ochtends na het opstaan vrolijk te zingen in je park terwijl je mammie zich klaarmaakt.
- is Aap echt wel jouw favoriete knuffel geworden, en praat, ruzie, ravot je naar hartenlust met hem.
- brengt het getsjingel van Uil jou telkens weer aan het lachen, vooral als jouw mammie er “roekoeee roekoeee” bij zegt (knap staaltje didactiek, ik weet het, maar ik krijg de “oeeehoeee” van een uil niet nagebootst. :p)
- probeer je te kruipen en word je héél erg boos omdat dat nog niet lukt.
- kan je wél al sluipen, en geraak je dus zo ook wel al een eindje vooruit (of soms eerder achteruit).
- begin je stilaan je evenwicht te houden als je zit (maar vind je dat zitten precies niet zo interessant omdat het je nergens naartoe brengt).
- krijgen we nóg meer van iedereen de opmerking: “amai, die C. kijkt nogal rond, die heeft altijd alles gezien, hè!”
- wordt ons telkens weer gezegd dat jij toch echt wel op je mama lijkt.
- begin je meer en meer te begrijpen wat we zeggen (“Puut”: gevolgd door jij die op onze neus duwt/krabt/slaat, “mama komt”, “high five” (vooral je vake vindt het heel ‘cool’ dat je dat al kan) “de visjes”, “kaka”, “kusje”, “dikke knuffel”, “kom je melkje drinken?” Vooral die laatste is het eigenlijk waard om gefilmd te worden: hoe blij jij wordt als je mama je vraagt of je wilt drinken… Hartverwarmend!)
Kortom: je wordt echt groot.
Zo groot, dat het vrijdag tijd is om te starten met…
Patatjes! Na zes maanden enkel mamamelk, ben je er nu – denken we – helemaal klaar voor.
Ik ben zo benieuwd om je gezichtje te zien, wanneer je mama je die eerste keer courgettepap geeft.

En vanaf volgende week start je op de crèche. Met pijn in ons hart (en hopelijk niet in het jouwe).
Maar je start er heel rustig: 3 maal per week gedurende 2 uurtjes kan je gaan wennen tussen een relatief klein groepje baby’s.
We hebben ons uiterste best gedaan om de “goede” crèche voor jou te vinden.  We hopen dus dat je het na een tijdje naar je zin hebt, dat je je goed genoeg voelt om er te kunnen slapen, en dat je veel vriendjes en vriendinnetjes maakt.
En elke avond zal je zo veel kusjes en knuffels van ons krijgen dat we die “verloren tijd” hopelijk een beetje inhalen.

Liefste kleine man, je denkt misschien dat het niet kan, maar ik ben nóg trotser, zie je nog liever, vind je nog fantastischer dan toen ik mijn vorige brief schreef. En ik wou dat de tijd die ik nu met jou heb, eeuwig kon blijven duren. Tezelfdertijd wil ik natuurlijk dat je groeit en leert, en bewondert en verwondert en daar ben je volop mee bezig.

Doe zo voort, flinke vent, en weet dat je twee mama’s hebt die onvoorwaardelijk van je houden.

Dikke knuffel,
Je Mammie

zaterdag 16 augustus 2014

Maandbrief 5

Lieve schat,

Dit is de laatste maandbrief die ik zal schrijven als thuisblijfmama. Binnen een maand zal ik alweer 3 weken aan het werk zijn. Ik kijk er niet naar uit, dat kan ik je al wel vertellen. Het wordt een spannende tijd: jij gaat voor het eerst naar de crèche en ik start op mijn nieuwe job (en mammie ook, 2014 is hier wel het jaar van de grote veranderingen). Maar liefst van al bleef ik gewoon thuis met jou.
Gelukkig was de voorbije maand er echt eentje vol quality time. Je mammie was namelijk ook thuis. 2 mama's, dat is dus dubbel zoveel aandacht voor jou en daar hou jij wel van. We genoten van het mooie weer, veel wandelingen en nog meer uitstapjes.

Toch was er ook veel stress. Omdat ik het moeilijk heb met het idee dat ik jou bij wildvreemden ga moeten achterlaten, brachten we nog eens een bezoekje aan de crèche. En dat viel niet mee. Helemaal totaal niet. Ik zou nog liever ontslag genomen hebben dan jou daar te moeten laten. Mammie vond het aanvankelijk nog wel oké, maar mama is wat strenger en bezorgder. En dus startte de zoektocht naar een plaatsje waar we (ik) jou wel met een gerust hart (haha, as if) kon laten spelen. Hier in het Antwerpse zou dat niet evident zijn, maar uiteindelijk konden we zelfs nog kiezen tussen verschillende plaatsen. Hopelijk hebben we goed gekozen!

Je leerde ook (opnieuw) van een flesje te drinken. Overal kregen we als tip dat ik ver uit de buurt moest blijven als jij afgekolfde melk dronk. En hoe nam je het eindelijk aan? Inderdaad, bij je mama. Flinke tegendraadse zoon van mij!
Ik schrijf het elke maand, maar je wordt echt groot. Vandaag zat je voor het eerst in je eetstoel bij ons aan tafel. Binnen een maand mag je mee proeven! Ik ben al heel benieuwd om jouw smoeltje te zien wanneer je groentjes en fruit mag snoepen.

Je bent ook heel beweeglijk. Als we je op je rugje leggen, rol jij meteen op je buikje. Je zou al heel graag willen kruipen maar echt lukken wilt het niet. Dat poepje in de lucht is ongelooflijk schattig! En al sluipend geraak je ook al een beetje vooruit.
Wij zijn nu al je favoriete vervoersmiddel. Je gooit jezelf in onze armen naar de kant waar je heen wilt. Gevoel voor risico heb je alvast nog niet.

Het lijkt alsof jij ook al heel wat begrijpt. Zo open jij flink je mondje om je vitamines te laten binnendruppelen en blijf je zelfs flink stil liggen om je neusje te laten spoelen. Als mammie je in haar armen heeft en ik zeg "kom je melkje drinken", dan schaterlach je en spring je bijna in mijn armen. Too cute! 

Dikke kus,
je mama 

woensdag 16 juli 2014

Maandbrief 4


Lieve kleine man,

Ik hoorde het van alle kanten voor je geboren werd: papa’s voelen zich vaak pas na enige tijd verbonden met hun eigen kindje. Jij bént niet eens mijn eigen vlees en bloed.

Maar toch zag ik je meteen graag. Dat kleine hulpeloze wezentje, dat vier maanden geleden in mijn armen werd gelegd toen alle verpleging even nodig was voor je mama. Je werd rustig door het horen van mijn stem.

We zijn nu vier maanden verder, en jij bent de meest fantastische baby die ik ooit heb gekend. (Ik vind je ook de allermooiste baby die ik ooit heb gezien, maar dat schijnt subjectief te zijn. Ik geloof dat niet. ;) )
Sinds je de draad van je kleine leventje wat beter kan volgen, ben je veel meer ontspannen geworden. Dat maakt dat je mama en ik dúbbel zo hard van jou kunnen genieten. Je bent nu – meestal – een goedlachse, blije baby die iedereen om de vingers windt met zijn guitige lach en zijn kraaitjes om aandacht.

De afgelopen maand kreeg je ook al twee tandjes…  en dat hebben we (maar vooral jouw mama: auw!) aan den lijve mogen ondervinden. Je grijpt nu naar alles wat je maar kan pakken, en laat speelgoed vlot van de ene naar de andere hand gaan en, hoe kan het ook anders, naar je mondje.
Als ik je zachtjes tegen me aandruk en “dikke knuffel!” zeg, verschijnt er de mooiste en de liefste lach ooit op jouw gezicht. Je schatert het uit wanneer ik je op mijn knie laat wippen terwijl we een liedje zingen.
En ik weet het schat, je wordt elke dag groter… maar dat betekent niet dat je al hoeft recht te staan! (Gelukkig ontbreekt het je nog aan evenwicht, want dat zou me écht te snel gaan…)

We gingen op weekend naar de Ardennen de afgelopen maand, met een hele hoop mensen in één huis. Je vond het super: je sliep vlot, speelde, lachte naar andere kindjes… dat hadden we twee maanden geleden nooit gedacht! Wat ben je een heerlijk ventje. :-)

En ik zag je niet enkel meteen graag: Eén van de afgelopen nachten, toen je even op me sliep voor ik je in je bedje legde, lag je handje heel ontspannen op mijn arm. Ik keek naar jou en vóelde het, zo’n overweldigend gevoel van verbondenheid met jou. Zoveel liefde voor dat kleine mensje in mijn armen, dat zich de laatste tijd zo gemakkelijk en met zoveel vertrouwen geeft aan zijn mammie.

Ik zie je graag, liefste man, en wérkelijk meer met elke dag.

Dikke knuffel,
 Je Mammie

maandag 16 juni 2014

Maandbrief 3

Lief kleintje, vandaag ben je al drie maanden jong. Het is een cliché maar de tijd vliegt. Zonder ouderschapsverlof zou ik nu al een weekje terug aan het werk moeten zijn. Ik kan het mij niet voorstellen. Je bent nog zo klein en nog zo afhankelijk van je mama's. En van mijn borsten, vooral.
En net wanneer we eindelijk een beetje een ritme hebben gevonden zouden we dat helemaal moeten omgooien?
Gelukkig hebben we nog iets meer dan 2 maanden om van elkaar te genieten en om jou van een flesje (hopelijk mamamelk) te leren drinken.


De platte babyperiode is helemaal voorbij nu. Jij bent druk bezig met de wereld te ontdekken. Je slaat naar je speeltjes, grijpt onze haren vast en een paar dagen geleden rolde je zelfs voor het eerst van je buik naar je rug. Aan je gezichtje te zien was je zelf verbaasd over die nieuw verworven handigheid. Sinds die keer probeer je het telkens weer en raak je gefrustreerd als het niet lukt. Zo grappig om te zien.


Slapen lukt je nog steeds niet goed. De teller van het aantal keren dat je alleen in slaap bent gevallen sinds je geboorte staat op 0. We moeten je in slaap 'wippen' of in de draagdoek (de allerbeste baby-aankoop, ik kan niet meer zonder!) doen en rondstappen. Zelfs na je nachtvoeding moeten we je helpen en dan nog een halfuurtje met jou in onze armen blijven zitten vooraleer we je kunnen wegleggen. Dat gaan ze in de kribbe niet kunnen doen, dus ik hoop dat je snel leert hoe je jezelf in slaap krijgt.


Je bent ook een echt lachebekje nu. Zodra je merkt dat je onze aandacht hebt (en laten we eerlijk zijn, dat is bijna altijd), krijgen we een brede glimlach. En als je merkt dat we niét naar jou kijken, begin je te brabbelen tot dat wel zo is. Die eerste 2 maanden van isolement zijn al lang vergeten. We zijn blij dat we jouw ritme hebben gevolgd in plaats van al die goedbedoelde adviezen (à la "ge gaat er toch geen porseleinen ventje van maken").


Zo gingen we twee weken geleden naar Planckendael. Het was onze eerste echte uitstap en je mammie en ik waren een beetje zenuwachtig. Dat gehuil van de eerste weken was toch wel traumatisch en het "de hel kan elk moment losbreken"-gevoel was nog sterk aanwezig.
Toen we er tien minuutjes waren, besloot jij dat je pamper gevuld moest worden. En hoé. Je hing vol tot in je nek... Toen je daar in je blote lijfje in mammie's armen hing te bengelen terwijl ik je proper maakte, schreeuwde je de longen uit je lijf. En terecht hoor, maar je begrijpt wel hoe wij toen angstig naar elkaar keken met een blik die duidelijk maakte dat we al terug naar huis zouden moeten. Helemaal proper willen we je een nieuwe pamper aandoen en toen besloot je ook nog eens je mammie en jezelf onder te plassen. Opnieuw werden de doekjes boven gehaald en jij zette je volume nog een beetje hoger. Omstaanders hingen waarschijnlijk al met de kinderbescherming aan de telefoon.
Gelukkig bleek onze geliefde draagdoek het redmiddel en je kalmeerde vrijwel meteen. Je sliep, je at, je keek een beetje rond, maar huilen deed je niet meer die dag. Het was zalig!
Vanaf toen ben ik echt beginnen genieten van ons nieuwe gezinnetje.

Ik kijk uit naar je volgende maand! En ik ben benieuwd hoe ons eerste weekendje weg zal zijn. En of onze koffer wel groot genoeg is voor al jouw spullen.

Dikke kus,
Je mama.

vrijdag 16 mei 2014

Maandbrief 1 en 2

2 maanden! Lieve schat, wat word je groot.

Al twee maanden ben je bij ons (eigenlijk al 11...). Ik zou al een boek kunnen schrijven over jou. Over de donsjes op je oren, je getuite mondje en gefronste voorhoofd als je je ergens op concentreert, je lieve teentjes, je lachgeluidje als je wakker wordt. De blik in je ogen als je mamamelk drinkt, je huiltje als je die niet snel genoeg krijgt, jouw vingertjes rond de onze, je zachte donkere haartjes, de geur in jouw nekje,...

Je bent geen platte baby meer, dat is zeker. Daarstraks vulde ik al een hele doos met kleertjes die te klein geworden zijn. Sommige stuks heb je zelfs nooit kunnen dragen. Maatje 62 is wat je nu draagt. En zelfs die 68's passen je soms. Elke dag is er weer een beetje meer jij om nóg liever te zien.

Je bent zo flink, lieverd. En we zijn zo trots op je.
's Ochtends wanneer ik je uit bed haal, krijg ik steeds de mooiste lachjes van je. En 's avonds wanneer je in mijn armen slaapt alvorens ik je in je bedje leg, vraag ik me soms af wie van ons twee nu het meest geniet van zo samen in de zetel te zitten.

Je bent nog liever, nog mooier, nog fantastischer... Nog méér mijn zoon dan ik me ooit voor ogen had kunnen halen. En vandaag ben je hier, al twee maanden. Zo kort en toch voelt het alsof je er altijd al was.

De afgelopen maanden waren de meest intense van mijn leven. Jij maakt me zo kwetsbaar. Emmers tranen heb ik gehuild tijdens die eerste nachten op de materniteit. Tranen om dat hoopje perfectie in mijn armen. Tranen om "wat als". Tranen om mensen die hun kinderen verliezen. Tranen om de pijn die je nog zult hebben in je leven. Tranen om geluk. Tranen omdat ik je zo graag zie. Tranen omdat ik eindelijk mama mocht zijn.

Nochtans liep het niet helemaal van een leien dakje. De eerste weken wisselden je mammie en ik elkaar af tijdens de nachturen. Om beurt spendeerden we een paar uurtjes in de zetel, met jou op onze schoot. Alleen slapen wou je niet. Niet in je bed, niet in je park, niet met een baarmoederbeer, niet met een slaapzak, niet zonder slaapzak, niet knus, niet los, niet ingebakerd. Niet!

Ik vraag me af of dat komt omdat je voelde dat ik zo bang was om jou alleen te laten slapen op materniteit. Tijdens die vier nachten sliep ik amper vijf uur in totaal omdat ik je in het oog wilde houden. Gelukkig gaat dat nu beter. 's Nachts slaap je ondertussen alleen. Eenmaal ochtend is dat voorbij en wil je weer enkel in de draagdoek of in onze armen slapen. En dat soms pas na een uur rondhuppelen met jou. Maar we komen van ver, dus we zijn al blij. Stapje voor stapje zal het je wel lukken om alleen in slaap te vallen.

Daarnaast was je ook wel een beetje een huilbaby. Je was eigenlijk enkel tevreden wanneer je aan de borst mocht of wanneer je sliep op onze schoot. Het was zelfs zo erg dat onze vroedvrouw ons naar de spoed stuurde toen ze jou ook na 2 uur huilen niet stil kreeg. Gelukkig blijkt er lichamelijk helemaal niks met je mis te zijn. De diagnose was "hij heeft van alles een beetje last". Deze eerste twee maanden hebben we dus vooral in ons eigen coconnetje geleefd. Rust en regelmaat (en de borst), daar hou jij duidelijk van en veel uitstapjes horen daar (nog) niet bij.

Maar het gaat beter. Nu jij de wereld begint te ontdekken, ben je een veel blijere baby. We hoeven je niet meer elke minuut van de dag vast te houden of te entertainen en je ligt al eens een kwartier alleen in je park. Zonder huilen, that is!
Je favorieten nu zijn je mobiel, je lieveheersbeestje, liedjes zingen en kusjes krijgen.

Blijven groeien, jongen, je doet dat geweldig. En vooral, blijven lachen: want met elk van je lieve lachjes laat je de harten van je mama's smelten.

 (niet echt vandaag, wel vorige zondag)


Dikke kus,
je mama.

zondag 20 april 2014

We proudly present: onze zoon!

Ondertussen is hij al meer dan een maand oud, en staan we dus zelfs al een maandbrief achter, maar hier is hij dan eindelijk. Onze zoon. Zo langverwacht. Zo onvoorstelbaar graag gezien...

Meer updates komen zeker nog, maar momenteel vinden we zelfs amper tijd om te koken, laat staan om te bloggen. (de foto's doen anders uitschijnen, maar slapen doet hij nog niet graag...)








donderdag 6 maart 2014

38 weken


Hoe ver zijn we: 38 weken
Gewichtstoename: + 8,3kg (ik zou toch héél graag onder die 10 kilo blijven!)
Zwangerschapskledij: Jep. Al mis ik het bestaan van zwangerschapsschoenen. Het enige paar dat nog net lukt nu is een sportief paar. Byebye zwangerschapskleedjes dus. #gatindemarkt
Slapen: Dit is mijn tweede week thuis van het werk. Ik slaap van 23u30 tot 10u (uiteraard niet aan één stuk). Héérlijk!
Mooiste moment deze week: Jou voor de laatste keer zien op de echo! Je bent echt helemaal 'af' nu...
Mis je iets: Bewegingsvrijheid. Mijn kousen aandoen voelt nu als een hele work-out.
Beweging: Als ik je even niet voel, komt je mammie tegen je praten en dan laat je snel weer van je horen zien.
Rare goestinkjes: Mijn cola light cravings zijn terug van weg geweest, maar verder dan dat gaat het niet.
Kwaaltjes/eigenaardigheden: Ik heb nog altijd geen uitpuilende navel, hoera!
Geslacht: een jongen!
Weetjes: Je werd gisteren geschat op 3,4kg en alles was nog 'ongunstig' om te bevallen. Ik kon wel beginnen wenen toen ik dat hoorde...
En... we kregen een datum waarop ik ingeleid zal worden. We hopen natuurlijk vurig dat dat niet nodig zal zijn en je kreeg van de gyn best nog wel wat tijd, dus komaan, you can do it! *drinkt nog wat gini zero*
Humeur: Kan beter. Dat thuis zitten en afwachten is niks voor mij. Al geniet ik echt nog wel van alle me-time die ik nu heb!
Uitkijken naar: Een echte wee / mijn water dat breekt. 
 
The Miss.

woensdag 5 maart 2014

't Is weer van dat: vasten

Ik geef het toe, ik heb een zwak voor uitdagingen. En voor lijstjes. Dus toen ik op al die blogs dagen zonder vlees weer zag passeren, kriebelde het. Maar na màànden van vasten voor mij (weetwel: zwangerschapsdiabetes) zie ik het niet zitten om mij de komende 2 maanden na de bevalling welke beperking dan ook als het op eten aan komt op te leggen. Neenee, ik ga genieten van halfdoorbakken vlees, spiegeleitjes, uitgebreide ontbijttafels, afhaaleten en rauwe (maar één keer gewassen!) groentjes. *veegt gelukzalige glimlach terug van gezicht, want moet vooralsnog eerst eens bevallen*

Maar toch, er moest toch iets van uitdaging zijn waaraan ik mee kon doen (we vergeten even dat het moederschap waarschijnlijk de grootste uitdaging van mijn leven zal zijn). En toen kwam ik hier terecht.

Optie 1 - 40d zonder vlees: geschrapt om duidelijke redenen
Optie 2 - 40d zonder auto: met een pasgeborene... ik dacht het niet!
Optie 3 - 40d zonder plastic: hier doen we sowieso ons best al voor, maar echt zonder is onbegonnen werk
Optie 4 - 40d Belgisch eten: zie optie 1
Optie 5 - 40d geen nieuwe kleren kopen: in mijn hoofd ging het bij het lezen van deze van *dingdingding we have a winner* maar toen besefte ik dat ik net bevallen ga zijn en dat dus niks mij nog zal passen en hoe hulpeloos en gefrustreerd ik voor mijn kleerkast zal staan. Dus toch ook maar niet.
Optie 6 - 40d de kasten leeg eten: Dat zie ik nu eens volledig zitten! Perfect voor een nieuwe mama. Al weet ik niet of we wel gaan toekomen met 40 dagen aangezien we onze diepvries en kasten net aangevuld hebben met allerlei (snel) lekkers. Maar we gaan ons best doen!
Optie 7 - 40d zonder shampoo: Deze zou ik heel graag eens proberen... maar 4 tot 6 weken met een vettige kop rondlopen is me iets te veel van het goede.
Optie 8 - 40d delen, ruilen en tweedehands: Wij kochten al wel vaker 40 dagen niets nieuws, dus hier zie ik niet echt een uitdaging in.
Optie 9 - 40d zonder televisie: Deze gaan we in de zomer nog eens doen! Al vermoed ik dat hier de komende weken sowieso niet veel televisie gekeken zal worden. Hier gaat iets interessanter zijn om naar te kijken. :-)
Optie 10 - 40d een goede daad doen: Dit lijkt mij ook een leuke, maar eventjes te veel in de drukke periode die komt. Eentje om te onthouden dus!

Het wordt hier dus een simpele uitdaging: 40 dagen de kasten leeg eten, startend vanaf de dag dat ik terugkom van het ziekenhuis!
En stiekem hoop ik ook dat het geen 40 dagen zonder slaap worden.

The Miss.

zaterdag 22 februari 2014

Nog heel eventjes...

Lieve jongen

Het is allemaal zo onwezenlijk.
Over vier weken zijn we mama, en dat is een feit.
Hoewel ik dat wel weet, lijk ik nog steeds te denken dat de onbezonnen dagen van je mama en mij nog eindeloos zullen duren. En daarom vergeet ik ook van er ten volle van te genieten.
Niet dat we niet zullen genieten met jou erbij, je brengt ons ongetwijfeld een geluk dat we nooit eerder hebben ervaren. Maar vanaf dat jij geboren bent - en dat besef komt nu stilaan wél - zal jij voor altijd midden in ons leven staan en sta jij zonder twijfel op de eerste plaats.
Dus nog heel eventjes, lieve schat, ga ik doen wat ik soms veel te weinig doe met de prachtige vrouw die je mama is: ik ga haar zoveel mogelijk opeisen en overstelpen met al mijn liefde, want dat verdient ze. Je merkt het later sowieso zelf, maar ik vertel het je nu al even: jouw mama is de vrouw van ons leven. Ik ben er zeker van dat je haar minstens even graag zal zien als ik dat doe.

Maar we houden ook van jou, jongen, en binnenkort houden we je in onze armen!

Nog even... Nog heel even bewandelen je mama en ik het pad dat we al meer de zes jaar kennen. En dan begint onze reis, samen met jou.
Een wonderlijke reis voor het leven.

Liefs,
je mammie.

woensdag 19 februari 2014

36 weken


Hoe ver zijn we: 36 weken (echt, nu al?)
Gewichtstoename: + 7,4kg (Ik blijf hopen dat dat enkel baby, vruchtwater en vocht is!)
Zwangerschapskledij: Jep! En nu begin ik me af te vragen wat ik na de bevalling ga kunnen dragen...
Slapen: Terug iets beter. Al doet het toch pijn als de wekker ons om 6u30 wekt.
Mooiste moment deze week: Je kleerkast inladen (en nog maar wat extra shoppen 'just in case'), voor het eerst pampertjes kopen, de doopsuiker vullen: het zijn allemaal mooie momenten.
Mis je iets:
Chocomelk!
Beweging: Nog steeds veel. Dat is het eerste wat ik voel 's ochtends en het laatste 's avonds. Ik denk wel dat ik dat ga missen...
Rare goestinkjes: Nee, jammer eigenlijk want ik was hier wel benieuwd naar.
Kwaaltjes/eigenaardigheden: Pijnlijke benen door het vocht dat ik vast houd. TheMrs moet er nog maar naar kijken en ik zou al beginnen gillen.
Geslacht: een jongen!
Weetjes: Vandaag werd je geschat op 3kg. En je hoofdje is even groot als dat van een baby van 39w2d. Mama vindt dat niet zo leuk... Als je er binnen 2 weken nog niet bent, krijgen we een datum waarop ik ingeleid zal worden.
Humeur: Ongeduldig, onrustig en ongerust
Uitkijken naar: Mijn laatste werkdag vrijdag. 6 maanden thuis klinkt echt heerlijk.
 
The Miss.