vrijdag 16 mei 2014

Maandbrief 1 en 2

2 maanden! Lieve schat, wat word je groot.

Al twee maanden ben je bij ons (eigenlijk al 11...). Ik zou al een boek kunnen schrijven over jou. Over de donsjes op je oren, je getuite mondje en gefronste voorhoofd als je je ergens op concentreert, je lieve teentjes, je lachgeluidje als je wakker wordt. De blik in je ogen als je mamamelk drinkt, je huiltje als je die niet snel genoeg krijgt, jouw vingertjes rond de onze, je zachte donkere haartjes, de geur in jouw nekje,...

Je bent geen platte baby meer, dat is zeker. Daarstraks vulde ik al een hele doos met kleertjes die te klein geworden zijn. Sommige stuks heb je zelfs nooit kunnen dragen. Maatje 62 is wat je nu draagt. En zelfs die 68's passen je soms. Elke dag is er weer een beetje meer jij om nóg liever te zien.

Je bent zo flink, lieverd. En we zijn zo trots op je.
's Ochtends wanneer ik je uit bed haal, krijg ik steeds de mooiste lachjes van je. En 's avonds wanneer je in mijn armen slaapt alvorens ik je in je bedje leg, vraag ik me soms af wie van ons twee nu het meest geniet van zo samen in de zetel te zitten.

Je bent nog liever, nog mooier, nog fantastischer... Nog méér mijn zoon dan ik me ooit voor ogen had kunnen halen. En vandaag ben je hier, al twee maanden. Zo kort en toch voelt het alsof je er altijd al was.

De afgelopen maanden waren de meest intense van mijn leven. Jij maakt me zo kwetsbaar. Emmers tranen heb ik gehuild tijdens die eerste nachten op de materniteit. Tranen om dat hoopje perfectie in mijn armen. Tranen om "wat als". Tranen om mensen die hun kinderen verliezen. Tranen om de pijn die je nog zult hebben in je leven. Tranen om geluk. Tranen omdat ik je zo graag zie. Tranen omdat ik eindelijk mama mocht zijn.

Nochtans liep het niet helemaal van een leien dakje. De eerste weken wisselden je mammie en ik elkaar af tijdens de nachturen. Om beurt spendeerden we een paar uurtjes in de zetel, met jou op onze schoot. Alleen slapen wou je niet. Niet in je bed, niet in je park, niet met een baarmoederbeer, niet met een slaapzak, niet zonder slaapzak, niet knus, niet los, niet ingebakerd. Niet!

Ik vraag me af of dat komt omdat je voelde dat ik zo bang was om jou alleen te laten slapen op materniteit. Tijdens die vier nachten sliep ik amper vijf uur in totaal omdat ik je in het oog wilde houden. Gelukkig gaat dat nu beter. 's Nachts slaap je ondertussen alleen. Eenmaal ochtend is dat voorbij en wil je weer enkel in de draagdoek of in onze armen slapen. En dat soms pas na een uur rondhuppelen met jou. Maar we komen van ver, dus we zijn al blij. Stapje voor stapje zal het je wel lukken om alleen in slaap te vallen.

Daarnaast was je ook wel een beetje een huilbaby. Je was eigenlijk enkel tevreden wanneer je aan de borst mocht of wanneer je sliep op onze schoot. Het was zelfs zo erg dat onze vroedvrouw ons naar de spoed stuurde toen ze jou ook na 2 uur huilen niet stil kreeg. Gelukkig blijkt er lichamelijk helemaal niks met je mis te zijn. De diagnose was "hij heeft van alles een beetje last". Deze eerste twee maanden hebben we dus vooral in ons eigen coconnetje geleefd. Rust en regelmaat (en de borst), daar hou jij duidelijk van en veel uitstapjes horen daar (nog) niet bij.

Maar het gaat beter. Nu jij de wereld begint te ontdekken, ben je een veel blijere baby. We hoeven je niet meer elke minuut van de dag vast te houden of te entertainen en je ligt al eens een kwartier alleen in je park. Zonder huilen, that is!
Je favorieten nu zijn je mobiel, je lieveheersbeestje, liedjes zingen en kusjes krijgen.

Blijven groeien, jongen, je doet dat geweldig. En vooral, blijven lachen: want met elk van je lieve lachjes laat je de harten van je mama's smelten.

 (niet echt vandaag, wel vorige zondag)


Dikke kus,
je mama.

5 opmerkingen:

jessie zei

Oei, ik liet al reactie na, maar die verdween precies gewoon?

Voor de zekerheid nog even:
ohhhhh wat is ie mooi zeg!! *Smelt*
Hopelijk elke dag wat meer rust en nog meer genieten!

Fijn jullie nog's te lezen!

zei

'tis echt wel een hartenbrekerke zenne, geniet er maar vollen bak van!

zei

'tis echt wel een hartenbrekerke zenne, geniet er maar vollen bak van!

Anoniem zei

Oei, en is het huilbabyschap intussen voorbij dan? (Je sprak van 'was' ... ) Ik hoop het heel erg voor jullie, want dat moet ontzettend zwaar zijn.

Ik duim verder ook dat jullie snel toch kleine uitstapjes kunnen doen, want dat was voor mij echt het moment dat ik de zaken weer wat beter zag zitten. Eens naar de bakker wandelen, naar het kruidvat, dat soort grapjes ... .

Veel succes met jullie drietjes!

Die van A (Christel - Luc en Gaëtan) zei

Wat een knapperd.