Dat proberen zwanger worden voor een lesbisch koppel niet zo romantisch is als voor - de meeste - heterokoppels, hebben jullie door het lezen van ons blog ongetwijfeld al door.
Maar wat sommigen onder jullie misschien niet weten, is dat er ook nadien nog een hele rompslomp aan te pas komt om er maar gewoon voor te zorgen dat ons kindje - waar we bewust samen voor kozen - twee ouders heeft.
"Hoezo? Jullie hebben je bij het ziekenhuis toch ook opgegeven als koppel?"
Klopt... Zowel The Miss als ik zetten meermaals onze handtekening onder verschillende documenten, waaruit blijkt dat wij samen voor een kindje wilden gaan.
En hoewel ik zovaak als ik kon aan The Miss haar zijde stond tijdens follikelmetingen, en geen enkele inseminatie (ik zou niet gewild hebben! :-) ) heb gemist, hoewel ik net als zij al van 2011 toeleef naar het moment dat we eindelijk ons kindje zullen hebben, waar we al onze liefde aan willen geven ... toch zal ik wettelijk gezien geen enkele band met ons zoontje hebben.
Want ik moet ons zoontje adopteren. En dat kan niet voor hij geboren is. In vele gevallen is zo'n adoptie zelfs pas rond op het moment dat het kindje al 1 jaar is.
Om hem te kunnen adopteren moet ik eerst een cursus gaan volgen. Geen idee wat men daar allemaal vertelt, maar ik stel me de vraag hoe dit voor mij relevant kan zijn, aangezien ik persoonlijk geen enkel verschil zie tussen onze situatie en die van een heterokoppel dat met donorsperma een kindje verwekt en waarbij de vader het kind gewoon kan erkennen.
Ergens doorheen dat adoptieproces, wanneer onze kleine man al geboren is, kan de politie bij ons aan de deur komen. Metweetikveelwelkevragen, om te kijken of we "het wel goed doen", ofzo. Moeten we dan onze mond houden, als hij ons doodleuk (zoals we al van kennissen hoorden) zijn ongezouten mening verkondigt over lesbische koppels met kinderen? Moeten we gewoon vriendelijk lachen, zorgen dat we vooral niets verkeerds zeggen en zien dat onze lieve schat op dat moment zeker niet begint te huilen?
Zelfs onze ouders kunnen de politie over de vloer krijgen omdat ook hun mening over ons gezinnetje om één of andere reden van onschatbare waarde is.
Als er met The Miss iets zou gebeuren in de tijd dat ik ons zoontje nog niet heb geadopteerd, dan gaat het hoederecht naar haar ouders.
Als er met mij iets zou gebeuren, is mijn nalatenschap niet voor hém maar voor mijn ouders.
Het maakt me een beetje droevig dat we ons - na zo'n enorm proces te hebben doorlopen waarbij we bewuster dan veel mensen zijn bezig geweest met het hoe en waarom van kinderen krijgen - nog steeds niet onbezonnen gelukkig mogen voelen, omdat de wetgeving dit nu eenmaal niet toelaat.
Wanneer The Miss, ergens in de 14 dagen na haar bevalling, zélf naar het gemeentehuis moet om ons kindje aan te geven, zal dit toch een beetje met een wrang gevoel zijn ondanks al ons geluk.
Hij is van ons, maar eigenlijk zal hij die eerste tijd niet van mij zijn.
Voor de wet althans, gelukkig niet voor onszelf en voor alle liefhebbende mensen rondom ons.
- The Mrs.
4 opmerkingen:
Ook al is hij dan op papier nog niet van jou! In jouw hart, zit hij nu al, zelfs zonder die papieren! Hij gaat twee gouden mama's hebben. Mama's die zo hard voor hem gevochten hebben en die zou graag hem willen vasthouden.
Pfoe, dat is nu toch echt niet meer van deze tijd ... Jammer dat het nog zo moet!
Maar die kleine gaat gewoon vanaf minuut één superblij zijn met zijn twéé mama's, hoor.
Hoi, wij hebben zelf ook het hele adoptieproces achter de rug en moet toegeven dat het voor ons ook erg frustrerend is geweest: de cursus die niets voorstelde en we als een vernedering hebben ervaren, de politie over de vloer, het extra attest dat de rechter vroeg om te bewijzen dat we wel degelijk een kindje verwachtten dat verwekt was met donorsperma,... We hebben op een bepaald moment bewust de keuze gemaakt om er niet meer over na te denken en het los te laten. Voor ons en voor iedereen die ons lief is werden onze zonen sowieso al beschouwd als van ons beiden en dat voelde heel fijn aan. We hebben wel beslist om voor de adoptie rond was een testament te laten opmaken bij de notaris waarin de niet-biologische mama als voogd werd aangesteld moest de andere mama overlijden en om de erfenisrechten te regelen moest de niet-biologische mama overlijden. Dat gaf ook wat gemoedsrust. Als jullie hier vragen over hebben wil ik jullie daar zeker mee verder helpen.
Geniet maar verder van de roze wolk, want jullie zijn beiden mama met hart en ziel!
Ik had geen idee.
Redelijk vand e pot gerukt maar het zal allemaal wel zijn administratieve redenen hebben zeker?
Meet de 'van-jou-heid' maar in aantal ververste pampers, gegeven flesjes of uitgegoten glazen water voor de borstvoedende mama. Of in eerste glimlachjes, want die waren bij ons in beide gevallen voor de niet-bevallen partner, een man in ons geval.
Een reactie posten