zondag 8 januari 2012

Toen kregen we de sleutel... (for real)

... en begon ik te huilen vanaf het moment dat de vorige eigenaar de deur achter zich dicht trok. Mijn natuurlijke aanleg tot drama, zal ik het maar weer noemen. Paniek kwam opzetten. "Was dit wel de goede keuze? Gaan wij (ik?) hier wel gelukkig worden?" bleef ik maar vragen. Mijn altijd rustige madam antwoordde zoals ze het geleerd had van haar ouders: "alles komt goed. Natuurlijk gaan wij hier gelukkig worden."

En toch: de paniek bleef. En verergerde met de dag en met de kamer die we inspecteerden. Ik heb mijn deel 'bad luck' voor 2012 echt al gehad. Om u twee van de vele voorbeelden te geven: we vonden een put onder onze keukenkasten (als in: een gat eronder...) en de badkamer is fout opgemeten door de plaatsers. Maar zo zijn daar ook: rolluiken die niet naar behoren werken, een signalisatiebord van onze container dat tegen iemands  auto vloog,...

Het werk zit er daar ondertussen een beetje op voor ons. De badkamer, keukenvloer, keukenplafond en keukenmuren zijn eruit. Een slaapkamerplafond is eruit. Alle behang is verwijderd. De kelder is leeggemaakt, opgekuist en voorzien van rekken. En nu is het wachten op onze aannemer en zijn werkmannen. De opbouw is aan hen.

En ik hoop dat ik het dan een beetje meer zie zitten, want voorlopig voel ik écht geen band met dat huis. Ik voel mij zelfs schuldig omdat ik niet huilde van geluk toen we de sleutel kregen van ONS huisje. Ik had alleen maar schrik. Ik heb alleen maar schrik

On the bright side: vanaf nu kan het alleen maar beter gaan, toch?

En bijgelovig of niet: na mijn huilbui die eerste dag hoorde ik in onze voortuin een nummer spelen dat een speciale betekenis had voor iemand die overleden is en veel voor mij betekende.

The Miss.

2 opmerkingen:

Tantetweet zei

Ik heb ook gehuild toen we voor t eerst in ons huis binnen kwamen... Eens het huis leeg was zagen we alle gebreken en dat werden er steeds meer... Maar we vlogen er direct in, stripten zoveel mogelijk en toen hadden we een autoaccident... Mijn man (toen nog vriend) brak zijn rug en daar zaten (allez hij lag) we dan met een grotendeels gestript huis, geen auto (en we wonen op den buiten)... Maar je moet verder, elke vrije moment werkte ik in het huis samen met collegas, familie en vrienden en we maakten 1 kamer klaar zodat Tim kon verhuizen naar het huis... We hebben dan nadat hij terug op de been was ook 1 slaapkamer in orde gebracht en we zijn gestopt... Het hele huis bleek bricollage van het slechtste soort te zijn... 3 jaar hebben we zo geleefd en toen hebben we ineens alles buiten 3 muren plat gesmeten en zijn we opnieuw begonnen... En nu wonen we in een prachtig huis (voor ons toch, smaken verschillen he)... Als je een huis koopt moet je vooral geduld hebben... Veel geduld en nadien kom je er echt veel sterker uit, allebei!

Succes!

Upje zei

Ik begrijp je wel, hoor. Paniek is doodnormaal. En angst voor of het wel de juiste keus gaat zijn ook. 't Is toch weer een stap, een grote verandering, en daar moet een mens aan wennen, hoe dan ook.

Verwacht gewoon niet van jezelf dat je daar morgen kunt gaan neerzitten in het puin en dat je toch gelukkig bent. Ik heb drie weken slechtgezind daar rondgestrompeld, tijdens onze 'werken' (die uiteindelijk niets voorstelden dan, maar toch). En toen we er dan uiteindelijk zaten, miste ik vanalles aan ons appartement. Dat ik een miljoen keer had vervloekt, uiteraard!

Enfin, om een lang verhaal kort te maken: dat komt wel. Gun jezelf tijd ...

Veel succes er nog mee!