24 juni 2013
Vandaag
is zo’n dag waarop ik tegen mezelf moet praten in plaats van naar
mezelf te luisteren. Als ik het toelaat voel ik mij bang en verlies
ik alle hoop. Ben ik jaloers op iedereen die zomaar zwanger wordt,
boos op mensen die toch nog roken en toch nog broodjes met sla
bestellen omdat ze niet beseffen hoe kostbaar dat leven in hun buik
is. Dan vind ik het oneerlijk dat ik dit hele proces moet doorlopen
en sta ik op het punt om te zeggen dat ik het niet meer kan.
Maar
ik moét wel. Ik wil wel, want ik wil dat leven in mijn buik voelen.
En dus ga ik door en probeer ik positief te zijn, positief te denken
en vooral mezelf bezig te houden. Soms lukt dat en voel ik mezelf
zelfs sterk omdat ik voor deze rollercoaster nooit had kunnen denken
dat ik dit zou kunnen volhouden. Soms verrast het me zelfs hoe vlot
het gaat om na de zoveelste teleurstelling weer door te gaan. Soms besef
ik tijdens een moeilijk moment dat ik mij wel weer beter zal gaan
voelen. Hoe gek dat ook is.
Hoe staat het vandaag met de follikels? Redelijk goed, de gyn gokt op een zevental follikels (ik zo niet, want ik telde er geen 7 op het scherm) en
’s avonds moet ik een Pregnylspuit zetten. Woensdag is de zo door mij gevreesde pick up (spijtig genoeg niet het koekje).
Zenuwen!
The Miss.
1 opmerking:
Woensdag is dus duimdag?
Een reactie posten