zaterdag 21 september 2013

D-day!

5u30: STRESS!

6u15: een vriendin pikt ons op om ons naar Gent te brengen (jaja, dat rijbewijs van het lief was nu wel handig geweest). De autorit gaat aan mij voorbij en ik probéér rustig te blijven maar het lukt echt niet.

7u15: Wachten wachten wachten. In de wachtzaal zit nog een ander koppel en ik begrijp maar niet hoe die andere vrouw er zo zen uit kan zien. Af en toe krijg ik tranen in mijn ogen.


7u40: Ik krijg een kamertje en een infuus. En ga nog 3x plassen omdat ik heb gelezen dat er anders een sonde gestoken moet worden. De horror!
Het wachten zorgt ervoor dat ik nog zenuwachtiger wordt en de vroedvrouw probeert me te kalmeren maar ik begin nu gewoon echt te huilen. Pure schrik. Genant!

8u15: Het lijkt alsof ze al een uur bezig zijn met de zenvrouw. Ik vraag me af waarom het zo lang moet duren en krijg nog meer schrik. Het lief zit er maar verloren bij.

8u40: Ze komen mij halen en ik denk “neeeee, ik wil niet”. Het lief mag nog niet mee en ik krijg een plaatselijke verdovende spuit. Horde 1 is genomen en die viel beter mee dan verwacht. Toen bleek dat mijn blaas te vol was (hoe dat kan, God mag het weten…) kreeg ik dus alsnog een sonde. Pijnlijk en vernederend, zo met uw (ondertussen gehaald) lief, een gynae, een vroedvrouw en een stagiaire in de kamer. Horde 2 is genomen en ik voel me heel gelaten nu.

8u50: Via de sonde krijg ik pijnstilling toegediend en ze beginnen aan de pick-up. Het lief volgt mee op het schermpje maar ik kijk naar de andere kant omdat ik niet wil zien dat er maar weinig eicellen zijn (ignorance is bliss?).

9u: er blijken maar 4 grote follikels meer te zijn, maar de gynae prikt er ook nog een aantal kleintjes aan. Ondertussen is er een bloedbad aan de gang onder mijn bed en denkt mijn lief dat er iets ernstig mis is (zo zei ze achteraf), gelukkig had ik zelf al zo veel horrorverhalen gelezen dat ik mij hieraan verwachtte.

9u10: De gynae kijkt na of de bloeding is gestopt. Dit is het pijnlijkste gedeelte van heel de ochtend maar alles is goed en het zit er op!

9u15: Terug in het kamertje wordt er van mij verwacht dat ik nog wat wegdommel. Ha, verkeerd gedacht. Ik ben ondanks de verdoving heel alert dankzij de adrenaline. Ik lig daar zielig te liggen medelijden te hebben met mezelf en verzin allerlei worst case scenario’s. En het lief moet uit mijn buurt blijven. Dat is niks abnormaal: als iets té emotioneel is, sluit ik mij af. Gelukkig neemt ze het me niet kwalijk.

10u: Ik wil nu echt graag naar huis. Uitzonderlijk komt de gynaecoloog al bij mij om te vertellen dat er toch 8 eicellen gevonden zijn. Ik begin -weer maar eens- te huilen en kan voor het eerst vandaag lachen. Nu wil ik mijn madam wél bij mij. We mogen naar huis en we mogen wachten op een telefoontje om te horen hoeveel van de 8 eicellen er ook rijp zijn.

14u: àlle 8 eicellen zijn rijp. Oef! Hoera! Blij! Opgelucht! Duimen voor een goede bevruchting nu!

The Miss.

Geen opmerkingen: