vrijdag 2 november 2012

IUI 7

Waarom makkelijk als het ook moeilijk kan, lijkt mijn lichaam wel te zeggen.

Meestal doen wij van 'bewogen weken' nà de inseminatie. Met positieve zwangerschapstesten, maar toch geen goede zwangerschap. Dus deden we nu maar eens van bewogen weken voor de inseminatie. 't Is ne keer iets anders!

Zo liet ik véél bloed nemen om een genetisch onderzoek te laten doen. Op die resultaten moeten we helaas twee maanden wachten. Maar ik 'mocht' ook een hysteroscopie laten doen. Nog eens een onderzoek, nog eens schrik, nog eens pijn, maar vooral heel veel zenuwen. Gelukkig viel dat allemaal nogal mee en was er niks echt abnormaal te zien.

En ik mocht ook weer Menopur spuiten. Alles ging goed tot de dag voor de inseminatie. Toen bleken er drie rijpe follikels klaar te zitten (braaf lijf!) en dat was voor de gynaecoloog minstens eentje te veel. En inderdaad, een drielingzwangerschap zien wij ook niet zo goed zitten. Zo moest ik dus na de follikelmeting plots niet naar mijn werk gaan maar wel zitten wachten tot de ochtendraadpleging gedaan was. Dan zouden ze er eentje wegprikken. *slik* Dat klonk vooral heel pijnlijk, toen ik dan ook nog eens een Dafalgan kreeg als voorbereiding had ik al helemaal schrik.

Een uur later was het zo ver. Wij met twee mee naar een kamertje. Alletwee een muts op, ik een kleedje aan en TheMrs doekjes rond haar schoenen. Ik mocht kiezen: met of zonder verdoving. *slik yet again* Omdat we maar één follikel lieten wegprikken koos ik voor maar één prik en dus geen verdoving.
En gelukkig, ook dat viel nog wel mee. Al denk ik dat mijn grenzen na meer dan een jaar ook wel een beetje verlegd zijn.

Et voila, ondertussen is IUI7 een feit en hebben wij al eens geoefend voor moesten we ooit moeten overschakelen op IVF.

Moest het nu niet raak zijn, nemen we waarschijnlijk een pauze om het genetisch onderzoek af te wachten. Hoewel: zelfs nog maar typen dat er een pauze zou komen is al moeilijk...

Ondertussen duimen, hopen en wachten we dus weer!


The Miss.

5 opmerkingen:

Lieve zei

Ik duim mee...

Anoniem zei

En ik ook ... Mijn hart staat al stil bij de gedachte dat wij daar aan moeten gaan beginnen als het de volgende twee keer niet eindelijk eens raak is. Dat is toch nog wel andere koek dan 'gewoon' proberen.

Fingers crossed voor jullie!

Evy zei

Wij hebben, indertijd, ook een pauze ingelast. Drie maand. Om te bekomen.
Volg je hart. Maar eerst nog een beetje duimen!!!!

Hilke zei

Wij hebben nooit een pauze ingelast, want dan leek het alsof ons doel nog verder weg lag. Maar je moet vooral doen waar je zelf zin in hebt. We hebben wel eens verplicht een maand of twee (je vergeet dat dus echt)rust gehad en mijn vriendin vond dat ergens wel verfrissend. Heel veel succes daar!

Unknown zei

Ik duim echt mega hard voor jullie!! En inderdaad, tijdens zo'n traject verleg je altijd maar je grenzen hé!!! Toi toi toi!!!!