woensdag 23 mei 2012

Hoe harder je hoopt, hoe dieper je valt?

Toen ik vorige keer het witter-dan-wit zwangerschapstestje in mijn hand had, heb ik een serieus potje gehuild. Mijn lief kan dat beamen. Die dag was ik geen aangenaam gezelschap. Maar tegelijkertijd groeide er ook de hoop op een positieve volgende ronde. Terwijl ik dat bij de mislukte ronde niét had, voelde het echt aan alsof deze ronde de juiste zou zijn.

Helaas, ik die altijd een lange cyclus heb, heb er nu een ultrakorte waardoor ze mijn eisprong gemist hebben. Opnieuw een verloren maand. En verdorie, dat stéékt. Ik had het allemaal serieus onderschat en ik heb onwijs veel respect voor mensen die al zo lang een kinderwens hebben en die hun heil moeten zoeken in IVF. 't Is verdorie zwaar en zenuwslopend.

Ik dacht ook dat ik sterker was, trouwens. Vandaag zat ik te bibberen in de wachtzaal (nog voor we van iets wisten...) en ben ik beginnen huilen toen ze bloed namen (en we het dus al wel wisten). Aangekomen op het werk ben ik nog eens begonnen. Het totaal aantal huilbuien op het werk ging van 0 vorig jaar tot veel te veel dit jaar. Ik probeer het te verstoppen, maar mensen zien het toch en het wordt genant. In mijn hoofd gaat het van boos, naar triest, naar verveeld met mezelf. Want ik heb helemaal het recht niet om mij zo te voelen denk ik dan. Ik kreeg al vaak te horen dat ik veel te streng ben voor mezelf, maar nu begin ik het zelf te merken en te beseffen.

Maar hoe doe je dat dan hé? Jezelf toelaten om triestig te zijn? Ik verplicht mezelf van tegenover iedereen positief te zijn en te praten over "ach ja, ik mag tenminste nog een maand cocktails drinken" en "nu kan ik nog wat werken in het huis, dat is wel goed". Maar dat lieg ik mezelf gewoon voor want dat is helemaal niet wat ik wil.

Een beetje in de knoop hier.

The Miss.

4 opmerkingen:

Die van A (Christel - Luc en Gaëtan) zei

Laat je emoties maar gaan tenslotte willen jullie ook jullie droom realiseren en dat is wel frustrend als het niet loopt zoals je wenst.

Maar ik duim voor jullie!

zei

Goed onthouden dat het de hormonen zijn hé die ervoor zorgen dat je veel emotioneler bent. En eens het gelukt is en je mama wordt verbeterd het er niet op :-). Het hoort er bij. Maar deze periode is inderdaad heel lastig, heel zenuwslopend, ik had een half jaar en 5 pogingen nodig, ik ben echt fysiek ziek geweest toen de vierde poging weer op niets uitdraaide... gewoon je gevoelens laten komen, er veel over praten, ze niet xeglachen zou ik zeggen... en het lukt wel hé! Dàt zeker niet vergeten!! Toitoi!

Evy zei

Bij Milan was het de eerste keer raak. Daarna heeft het 18 maanden geduurd voor ik zwanger was van Cato. De eerste keer beseften we niet hoeveel geluk we gehad hebben. De tweede keer was een verschrikkelijke periode. Een periode die er mee voor verantwoordelijk is dat er geen derde komt. Ik wil niet nog eens elke maand teleurgesteld worden.
Maar je kan er niets aan doen, het is nog erger dan een lotje uit de loterij. Je kan niets doen om je kansen te verhogen. Blijven geloven in jezelf en in de natuur (al moet je die een handje helpen), blijven praten en je emoties toelaten. Tuurlijk ben je boos en verdrietig en teleurgesteld. De dag dat het je niet meer kan schelen dat het niet gelukt is, ben je niet goed bezig...
Die hele periode heeft er ook voor gezorgd dat ik superdankbaar was en ben dat er hier twee schatten rondlopen.
Dat het deze mand niet gelukt is, wil ook niet zeggen dat het volgende maand niet lukt. Maar inderdaad, het lijkt eeuwen te duren. Je zit op een roetsjbaan van emoties... Huil en schreeuw als je daar zin in hebt.
Wij duimen voor jullie!!!!

Nina zei

Ik treed de rest hier bij; het zijn ook de hormonen, het zàl lukken op een dag en tot die tijd: laat het maar gewoon over je heen komen. Ween als je wil wenen, wees boos als je wil boos zijn. En weet dat er over het hele land mensen zijn die mee duimen met jullie ;)