maandag 6 februari 2012

Project baby: de start... part 2.

Als er iets is waar ik niet van hou dan zijn het films met sequels. Denk maar aan Saw, Harry Potter, enzovoort enzoverder. Maar toch doen we bij project baby ook van 'het vervolg'.

Zondagochtend om 9u15 stonden wij braaf bij de ingang van het ziekenhuis. We waren een heel stuk door de vrieskou gewandeld (omdat we te gierig zijn om betalend te parkeren, jawel.) om voor een gesloten deur te eindigen. *paniek*
Met de hulp van rede en kalmte kwam ik op het lumineuze idee om dan maar via spoed binnen te gaan. Dat bleek blijkbaar ook de gewoonte want de -niet zo vriendelijke- balieman zei "ahja, fertiliteit, ik doe de deur open, ga maar langs achter".

De deur opent en wij komen uit in een garage vol ambulances. Sfeerbeeld achter de schermen:


De balieman was al lang uit het zicht dus gokten we maar welke deur we moesten nemen. En zo kwamen we terecht in een doodstil en oneindig lang labyrinth van ziekenhuisgangen. Dat ziet er zo uit:
Route 99 is onze route dus we waren blij toen we deze bordjes tegenkwamen. Toen we ze lazen waren we minder blij. U merkt zelf wel waarom.

Uiteindelijk waren we om 9u30 waar we moesten zijn. Bloedprik en echo later: "er is iets begonnen maar het is nog veel te vroeg". Woensdag mag ik (op mijn eentje, zielige ik!) weer terug voor deel 3.

Omdat we nog wel wat spulletjes nodig hadden en we nu toch vroeg op de baan waren besloten we maar om verder te rijden naar Gent. Dat is trouwens ook goed voor de batterij met zo'n weer naar het schijnt.(again: wij ontlopen ons huis niet hoor!) Daar kochten we wat we nodig hadden en nog een béétje meer. Nu we toch daar waren, leek Doel ons niet zo ver meer. Konden we ineens (schoon)zus en de kindjes een bezoekje brengen.

Fout idee. Sneeuw ging voor veldslag nummer twee. We reden via een andere weg dan normaal en passeerden veel te veel smalle baantjes met diepe grachten naast. Dat op zich was al genoeg om lichtjes beginnen te vloeken. Tot er opeens voor mij een berg was en achter mij een besneeuwde baan waar ik niet op kon draaien met links en rechts een afgrond. Toen ik daar stil stond te twijfelen en mijn rijbewijsloos lief zei "zal ik dat anders doen?" stond ik perplex. Natuurlijk zou IK dat wel doen. And so I did. Beetje achteruit om genoeg snelheid te hebben om omhoog te geraken maar niet te veel om daar dan uit de bocht te gaan. Want ohja, natuurlijk eindigde de top in een bocht, altijd leuk! Halverwege leek alle hoop verloren en leken we de bocht te gaan missen. Ontkoppelen en tegensturen heeft gelukkig geholpen.

Misschien toch maar eens een slipcursus overwegen.

Sneeuw - wij: 0-2

The Miss.

1 opmerking:

zei

spannend zeg. hopelijk morgen goed nieuws (en geen sneeuw :-))