Denken is mijn leven. Ik overpeins alles twintig keer, ofzo. En meestal blijft het bij denken en stop ik voor ik tot het doén kom. Omdat vaak als ik iets deed, ik er spijt van kreeg. Omdat ik dan dacht dat ik beter iets op een andere manier had gedaan of dat ik beter iets anders had gezegd. Als kind kon ik 's avonds wakkerliggen in mijn bed omdat iets wat ik had gezegd anders was overgekomen dan dat ik het had bedoeld. Heel veel van zo'n dingen hebben ervoor gezorgd dat ik een groot stuk spontaniteit ben verloren.
Gelukkiger word ik daar natuurlijk niet van en nu besef ik dus ook hoe het komt. Door het piekeren en door het spijt hebben. Clue van het verhaal: uiteindelijk zijn het vooral de dingen die ik niét deed en zei waar ik spijt van heb. Voorbeeld daarvan is niet op Erasmus gaan, daar heb ik spijt van.
Dus ik probeer geen spijt meer te hebben. Als nu blijkt dat ik toch beter iets anders gedaan of gezegd had, probeer ik dat gewoon 'oké' te vinden. Omdat je nu eenmaal nooit op voorhand de uitkomst kan voorspellen. Ook niet als je dat scenario twintig keer in je hoofd afspeelt.
Het is een beetje terug ontdekken wie ik nu eigenlijk ben.
The Miss.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten