donderdag 20 januari 2011

Van terminale kanker naar broodbeleg.

Soms vraag ik mij af of mensen zicht echt niks aantrekken van het leven van hun medemens. Vaker vraag ik mij af of ik gewoon te emotioneel reageer.

Een collega vertelt over haar vriendin die net een tweede beroerte had gehad en een lijf vol kanker heeft. Ze was blind geworden en het was een kwestie van dagen. Twee collega's reageerden met een 'oh, dat is wel erg'. Na een halve minuut gevolgd door de vraag "wat zit er op uwen boterham?". Is een mensenleven dan zo weinig waard? Hoe kan iemand zo'n verhaal zomaar laten passeren? Alsof het niks is?

In mijn hoofd blijf ik dat verhaal maar horen. En ik vraag me af hoe het met de familie van die vrouw is. Ik stel me voor wat ze allemaal al wel niet heeft moeten doorstaan. Ik beeld mij in hoe zwaar de beslissing moet zijn die de familie nu moet nemen. Maar vooral: ik krijg het niet uit mijn hoofd.

En hoewel ik de reactie van mijn collega's heel oppervlakkig vind, zou ik eigenlijk best graag gewoon ook zo kunnen denken.

The Miss.

5 opmerkingen:

Sandra zei

Het is inleving. Jij kunt je inleven in die ander of probeert dat toch. Terwijl vele mensen dat gewoon niet willen weten. Zo van "Kun je werkelijk doodgaan dan: zomaar?" Dat is gewoon niet leuk en 't leven moet vooral leuk en tof en plezant zijn (de realiteit is dat het leven vaak ook oneerlijk en hard is, maar dat je toch moet proberen van iedere dag iets schoons te maken).
Als jij interesse toont in je collega haar verhaal zal ze dit later zeker onthouden en er misschien voor jou ook zijn als jij het eens moeilijk hebt.
Ik draag verhalen soms ook lang mee...Zelfs als ik een weekendongeval in de krant lees denk ik vaak: weer een hele familie verwoest.
Maar sommige leven inderdaad zo in hun enge wereldje. Probeer er je niet teveel van aan te trekken. Al moet het ook niet alle energie opslorpen en jij je niet moet laten overstromen door dit droevige verhaal.

En één raad: wordt zelf nooit zo!

Liefs, Sandra.

Anoniem zei

Wees blij met hoe je bent en probeer niet zo'n koude kikker te worden als die ander. Blijf je gevoel volgen.

Nina zei

Jij hebt (denk ik?) die dingen ook alleen maar gedacht en niet luidop gezegd, dus misschien denken zij ook zo'n dingen maar zwijgen ze er ook over? Veel mensen weten zich in zo'n situaties ook geen houding te geven en gaan dan maar weer over naar de orde van de dag. En hun boterhammekes :)

The Miss zei

@ Nina: jawel, ik heb tegen die ene collega gezegd wat ik dacht. 't Is inderdaad vaak een kwestie van 'geen houding weten te geven', maar toch...

Gewoon Greet zei

Zo een herkenbaar verhaal!
Toen wij iemand jong (voor de zoveelste keer) verloren in de familie, fietste er iemand hier voorbij terwijl ze riep: hoe gaat het? voor ik kon antwoorden was ze
al op de hoek van de straat!?
Meestal is het inderdaad zich geen
houding weten te geven ....
maar het doet pijn...
liefs