Roos stukske vrijheid

Daarnet kwam ik tot het besef dat de helse driedaagse om mijn rijbewijs te behalen nu ongeveer één jaar geleden is. Dat ging toen zo: Na het behalen van mijn theoretisch rijbewijs (een lachertje) zag ik een zee van tijd voor mij om die praktijk te doen. Na een half jaar nam ik wel 6 uurtjes les en oefende ik zéker 2 uur met mijn vader (die overigens bij wet verboden zou moeten worden om de rol van rij instructeur op zich te nemen, maar dat is een ander verhaal) en had toen wel weer wat anders te doen. Tot ik opeens besefte dat ik nog maar 6 maand de tijd had om mijn examen te gaan doen. Na veel gezaag en gezucht van mijn en zijn kant hebben mijn pa en ik dan nog maar wat uurtjes samen in de auto gespendeerd.

En toen was het grote moment daar, 5 dagen voor mijn voorlopig rijbewijs ging verlopen zou ik mijn praktisch examen doen. Ik was zo zenuwachtig dat mijn lijf helemaal trilde.  Zo hard dat ik mijn pedalen eigenlijk niet kon controleren. Ge moet maar eens proberen bergjes te doen, file te rijden en te starten met een been dat spastische neigingen heeft. Dat gaat niet. En zo gebeurde het dat ik niet geparkeerd geraakte, 50 reed waar ik 30 mocht en zelfs niet kon keren in een straat zonder de borduur te geraken. Boos, gefrustreerd en een beetje bang keerde ik, op de passagiersstoel en zonder roos papierke terug naar huis.

Veel tijd om te oefenen had ik niet meer, en hoewel mijn ma daar minder vertrouwen in had, wist ik dat ik het kon. Gelukkig mocht ik de dag erna teruggaan voor poging 2. Bij het aanmelden en inschrijven bekeek de madam achter het loket mij echter opeens alsof ik een grote crimineel was. "Uwen auto is wel niet meer verzekerd, hé, dan kunt ge geen examen doen". Angst maakte plaats voor boosheid op mijn ouders. Bleek dat de auto wel verzekerd was, maar dat ze het papier van de verlenging nog niet hadden ontvangen. Dat werd gehaald en gelukkig mocht ik kiezen van de boze loketmadam: of later op de dag examen doen of de volgende dag terugkomen. De mama had er wederom geen vertrouwen in maar ik koos er toch voor om de volgende dag pas terug te komen. Twee uur wachten en zenuwachtig worden leek mij namelijk toch echt geen goed idee.

Gelukkig was er op dag drie mijn vriend Mr. Kalmeerpil erbij en trilde mijn been daardoor wat minder dan dag één. Poging drie was dus de juiste. Buiten het starten met de handrem op (niet opgemerkt door de examinator, ha!) reed ik een foutloos parcours.

En nu geniet ik dus al een jaar van mijn roos stukske vrijheid.

(Hier verklaarde ik trouwens het einde van onze relatie als De Madam niet eindelijk haar rijlessen zou nemen. We zijn twee maand verder en ze heeft dat nog niet gedaan. We zijn nog samen. Maar deze keer meen ik het: nog een week hé, vriend!)

The Miss