Daarstraks parkeerde ik netjes mijn auto en ging ik braaf een ticketje halen. Ondertussen zag ik de parkeerwachters ijverig bonnetjes schrijven. Dus al denkend "nu gaan die zeker denken dat ik ze zag aankomen en daarom een ticketje ging halen terwijl dat dus niet zo is." loop ik naar de betaalautomaat. Ik kom terug en zie madam parkeerwachter een bonnetje schrijven voor MIJN AUTO. Naïef denk ik nog dat ze daar wel mee zal stoppen nu ze me ziet aankomen, maar nee madam doet rustig verder. Een beetje ambetant zeg ik dus "jamaar, ik heb toch een ticketje." waarop madam zegt "jaja, nu wel, maar daarnet niet hé". Toen ik zei dat ik toch echt wel nét maar was aangekomen en dat ze dus maar eens aan mijn motorkap moest voelen annuleerde ze toch het bonnetje. En kijk, dan word ik dus al lichtjes kwaad hé.
Maar toen kwam het Grote Besef: ik ben ook zo. 't Is te zeggen, ik denk ook zo. Ik ga ook altijd uit van het slechtste in de mensen. Vandaar voornemen nummer 5: mensen het voordeel van de twijfel geven. Ofwel krijg ik daardoor terug een beetje meer basisvertrouwen in 'de mensheid' ofwel word ik heel erg teleurgesteld. Maar wie niet waagt, niet wint, zeker?
2 opmerkingen:
Herkenbaar. Bij mij is 't vreemd: ik ga zelf uit van de goedheid van de anderen, maar neem wel altijd aan dat andere mensen sowieso het slechtste over mij denken. Je hoort immers iedereen steevast zo negatief doen over anderen. Misschien moet het blogvoornemen van 2011 maar worden: iedereen het voordeel van de twijfel gunnen! :)
Zelf denk ik vaak ook vaak teveel aan het goede van de mensen dus toen onze slee gestolen werd op vakantie (zowat voor onze neus)kon ik maar amper begrijpen wie zoiets nu doet: een slee van onze kindjes!! Dat doe je toch niet en dan kan ik wel begrijpen dat je in de toekomst toch een beetje anders gaat "denken". Ik begrijp veel dingen niet van "de mensen" en daar gaat mijn vijfde en laatste goede voornemen ook een beetje over gaan.
Fijn oudejaar, Sandra.
Een reactie posten