Mijn relatie staat op springen.

Ik verdenk Mr. Murphy ervan verliefd op me te zijn. Hij liet geen uur voorbijgaan zonder zijn aanwezigheid nog eens te laten merken. De dag begon met een regenwekker. En nog erger dan wakker worden van de radio of de GSM vind ik wakker worden van regen. (hoezo, regen op het dak is romantisch?) Echt, er is niets zo triest en onheilspellend als een dag die begint met regen. Maar na wat grommend en mopperend woelen in bed moest ik écht wel opstaan. Snel tanden poetsen, douche in, douche uit, kleedjes aan, deur achter me toegooien en auto in. Na tien minuten manoeuvreren raakte ik eindelijk tussen de auto voor en achter me uit (die chauffeurs hadden ongetwijfeld een goede reden om tegen mijn auto te plakken, toch?).

Na een, om het zacht uit te drukken, zwaar dagje op het werk besloot ik om via een 'short cut' naar de winkel te rijden want ik had écht geen zin in file. Uiteindelijk zorgde die alternatieve route ervoor dat ik helemaal verloren ben gereden in de stad. Om dan uiteindelijk na een UUR terug op het beginpunt te komen. Maar goed, mijn lieftallige wederhelft was ondertussen op de hoogte van mijn goed humeur op dat moment en was ook onderweg naar dezelfde winkel. Na het groentenshoppen heb ik The Mrs. maar een lift gegeven naar ons appartementje. Dat hoort zo, zei ze.

Tien minuutjes later komen we aan en blijkt mijn geliefde plaatsje voor ons gebouw al ingenomen. MIJN plaatsje voor ONS gebouw, is dat dus hé. Er zat dus niks anders op dan mijn autootje tussen twee geparkeerde auto's te plaatsen. Op zich is dat allemaal geen erg, maar na mijn 'parkeeraccidentje' vorige week brak het zweet me toch even uit.

Als The Mrs. dus morgen niet voor haar rijlessen belt, maak ik een einde aan onze relatie. Ik meen het, geen grap! En dan kan ík binnenkort eens lachen als zij moet parkeren.

The Miss.