Deze ochtend had ik een chanceke. Ik reed al een hele tijd achter een brommerke met een niet zo voorzichtige chauffeur op. En voor hem reed een bestelbusje. We naderden een gevaarlijk punt (ge komt van rechts op een weg en door een domme omheining moet ge wel over uw schouder kijken om te zien of er niks komt) en ik vertraag omdat ik het brommerke niet vertrouwde. Goed dat ik dat deed want ik zag brommerke over z'n schouder kijken en bestelbusje remmen. Klets, boem, bam, brommerke reed op bestelwagen. En ik stond erbij en keek ernaar. Gelukkig bleek de schade vooral materieel te zijn en was brommerke wel heel kwaad maar niet gewond.
Jammer genoeg blijven zo'n dingen zich de ganse dag in mijn hoofd herhalen. En nog jammerder genoeg begin ik dan schrik te krijgen dat zo'n dingen mij ook gaan overkomen. Zéker als ik dan toevallig nog een reportage zie waarbij een moeder haar 15-jarige zoon is verloren in het verkeer.
Het moet u maar overkomen.
The miss.
Het moet u maar overkomen.
The miss.
1 opmerking:
Zoiets zien is altijd verschieten hé. Bijna een jaar geleden hebben wij een accident gehad waarbij een kindje betrokken was. Het kereltje bleek gelukkig slechts lichtgewond en wij konden er absoluut niets aan doen, maar nu die verjaardag nadert begint het voorval terug door mijn hoofd te spoken.
Een reactie posten