Eindelijk is het dan zo ver. Om 12u hebben we een afspraak in UZ Gent, voor de terugplaatsing. Hoewel dat doorgaans een redelijk stressloos gebeuren is (in tegenstelling tot de pick up), hebben wij wat extra stress omdat we met een deadline zitten: om 14u moeten we - in feestoutfit - op het doopsel van mijn petekindje zijn.
The Miss had de raad gekregen om "goed op tijd te komen", zodat we zeker de tijd hadden om onze weg te vinden.
Dat was niet onnodig: bij aankomst blijkt UZ Gent één groot doolhof in volle verbouwing te zijn en op zaterdag zijn er natuurlijk ook niet veel mensen om je de weg te wijzen.
We besluiten dus toch maar om braaf de pijltjes te volgen en stuiten op ...
Juist, een deur met een muur achter. Sh*t, wat nu?
We lopen van hier naar daar, en vinden uiteindelijk - gelukkig - toch nog onze weg.
In de wachtzaal gekomen, zien we een koppel wachten. De vrouw zit constant te drinken en ik bedenk me dat ze wel véél dorst moet hebben en dat ik dat precies niet zou doen, vlak voor zo'n terugplaatsing. Dan vallen The Miss haar ogen op een briefje "voor een terugplaatsing dient u een volle blaas te hebben."
Hmm, dat had niemand ons verteld!
Rond kwart voor één worden we binnengeroepen. We komen terecht bij één van onze gyns van Sint-Lucas, die meteen opmerkt dat The Miss precies nog "wel wat last had van de pick-up", te zien aan haar opgezwollen buik. Daarna neemt ze de resultaten erbij. We blijken een "hele mooie achtcellige embryo" te hebben voor de terugplaatsing, ze is er echt heel enthousiast over!
Pas als we't resultaat weten van de terugplaatsing, zal ons meegedeeld worden hoeveel en of we ook enkele cryootjes hebben.
The Miss mag zich - met haar volle blaas - klaarleggen. Terwijl de gyn met een headset communiceert met het labo er vlak naast (we kunnen die mensen gewoon zien, en die mensen ons dus ook - weer wat extra mensen voor op The Miss haar lijstje), krijgen we via de echo het beeld van The Miss haar baarmoeder. We zien dus "live" de terugplaatsing gebeuren: heel speciaal! Nadien wordt nog nagekeken in het labo of onze achtcellige werkelijk de catheter heeft verlaten.
Gelukt!
In tegenstelling tot bij IUI, moet The Miss niet blijven liggen. Ze mag meteen rechtstaan, we krijgen een hand, een "vanaf nu moet je het volledig overlaten aan de natuur, je kan niets speciaals doen" en een "veel succes!", en staan weer in de wachtkamer.
Veel tijd om na te denken hebben we niet: we vertrekken richting het Doopsel, waar één van mijn nichten - deze wil ik onthouden - op een bepaald moment, terwijl ze een gesprek niet volgt maar iets hoort over The Miss en kindjes, opeens vraagt: "Wat? Is The Miss zwanger?!". Het enige wat ik wil zeggen is "Ja, technisch gezien, is ze op dit moment zwanger", maar uiteraard zeg ik onze standaard "Och, nee, nog niet hoor, wij willen eerst nog wat genieten van het leven met ons tweetjes! Over een paar jaar mischien."
Ze moesten eens weten hoe lang en hoe hard ik niét meer "alleen met ons tweetjes wil zijn", en hoe hard ik wil dat Jij je nu volop aan het thuisvoelen bent bij je Mama...
- The Mrs.
1 opmerking:
Grappig, hé, de "lancering" van zo'n embryootje zien :)...
Grappig ook om te lezen hoe anders het allemaal werkt als je in een ander zkh gaat. Wij moesten bij de IUI net niét blijven liggen, maar bij de terugplaatsing van 'onzen Odiel' dan juist weer wel.
Enfin, ik hoop hier dringend eens te gaan lezen hoe het er nu mee staat, want ik vind dit verdekke even spannend als zélf zitten wachten! (We zijn nu +- 3 maanden later, dus mss dat jullie het daarom zo rekken om het dan nu héél gauw te kunnen melden ... denkt de positivist in mij!)
Een reactie posten