maandag 20 augustus 2012

Poging Vijf

We hadden besloten dat Het Lief – tijdens de sluiting van het labo – geen hormonen zou slikken, omdat de kans dan nog groter werd dat we de komende inseminatie zouden moeten overslaan (labo gesloten = geen sperma, dus we hoopten op een langere en natuurlijke cyclus).
’t Werd dan ook meteen een welverdiende rust voor het lijf (en misschien ook het gemoed) van Het Lief.

Groot was dus onze verbazing toen wij zaterdag op follikelmeting gingen en dr. G. ons meldde dat er een follikel van 15mm klaar zat. Uiteraard werd er ook bloed genomen, en er werd een nieuwe afspraak gemaakt: maandag verwachtte hij ons terug voor een nieuwe meting. (Was al raar, want eerder hebben we al inseminatie gehad op 19mm.)

We hadden er allebei niet op gerekend en waren dus enorm verrast. Toch durfden we niet té hard te juichen: er kon namelijk altijd nog wat misgaan.
Aangezien wij inmiddels weten hoe onvoorspelbaar (het lijf van ;-) ) Het Lief is, deed zij ’s avonds, net zoals al enkele avonden ervoor op rij, een ovulatietest..: Positief.
Paniek alom:
ze ging (waarschijnlijk) ovuleren, en er was tot maandagochtend geen sperma beschikbaar.

Zondagochtend stipt om negen uur bellen we naar het ziekenhuis. Dat we de avond ervoor een positieve ovulatietest hebben gedaan. Of we toch nog een kans maken, en of de inseminatie eventueel maandagochtend meteen zou kunnen plaatsvinden?
We krijgen een geagiteerde dr. G. aan de lijn, die ons vertelt dat de bloedresultaten van de vorige ochtend nog niet binnen zijn (vreemd, normaal zijn die daar binnen de paar uur?), en waarom wij eigenlijk een ovulatietest doen als we net op controle zijn geweest? (Ze zijn daar namelijk vergeten dat opvolging niet hun sterkste kant is en dat die verantwoordelijkheid dan op de schouders van de patiënt terecht komt.)
Toen we uiteindelijk (veel later dan beloofd) een telefoontje terugkregen, was dit met het nieuws "ja, we zien inderdaad dat er een ovulatie op gang komt, maar ja, wij kunnen ook niet voorspellen wanneer dat is, dat kan nu zijn, of vanavond… dus ja, je mag morgen komen voor inseminatie, maar dan maak je misschien minder kans."
Kunnen we dan nu niet nog even langskomen om te kijken of er nog een follikel te zien is?
Nee, dat was niet mogelijk. Ze konden hem misschien toch niet meer zien.
Of de inseminatie maandag dan niet vroeger kon plaatsvinden dan half twaalf?
"Nee mevrouw, inseminatie is al-tijd om half twaalf hè."
Bon, maandag half twaalf dus. Met waarschijnlijk minder kans.

Vandaag, 11.20u, we zitten samen met een andere dame in de wachtzaal. Zij mag eerst. Intussen tikken (in onze gedachten en waarschijnlijk ook gewoon écht) de vruchtbare minuten voorbij.
We moeten wachten tot 12.15u eer we worden binnengeroepen door Dokter D. Ik stel meteen de vraag of we nog wel een kans maken.
"Tja," is haar antwoord, "het zou natuurlijk beter geweest als jullie gisteren nog waren langs geweest voor een meting."
We móchten niet.
En opnieuw, "jullie maken waarschijnlijk nog wel een kans, maar ze is kleiner".

Soit, zo geschiedde deze woelige en misschien minder kansrijke poging.
Laten we die kleine kans toch maar grijpen, want een kleine kans blijft een kans. :-)

En intussen bellen we naar Jette, om te horen of we daar terecht kunnen en hoe alles in z’n werk zou gaan als we willen overstappen.
Enough is enough, en zo.
(En ik vrees voor het moment dat Het Lief zich niet meer kan inhouden en haar zegje tegen dr. G. doet…)

- The Mrs.

9 opmerkingen:

Anoniem zei

Jezus. :|

Moest het nog vandoen zijn: ik ken verschillende mensen die van Jette héél tevreden waren.

Maar eerst nog eens keihard fingers crossed!

Die van A (Christel - Luc en Gaëtan) zei

Ga maar naar snel nr Jette. Mijn vriendin had daar op 5 jaar tijd, 5 kindjes! De laatste was een drieling maar die hebben daar altijd vol lof over geweest. Ondertussen zijn de jongens/meisjes al begin 20. Dus nu kunnen ze nog meer dan toen! GOGOGO!!!!

Miss and Mrs. zei

Helaas valt Jette al af! Als we daar starten is onze volgende poging er ten vroegste binnen 1 jaar. Dat zien we natuurlijk niet zitten. ;-)

Hilket zei

Ai, helemaal niet leuk als de dokter niet op dezelfde golflengte zitten .... maar vaak is de poging waar je het het minst van verwacht wel de juiste. Dus stiekem hoop ik mee voor jullie.

Evy zei

't is niet fijn. Simpel. Ik zou ook razend zijn. Voor die dokters is het "gewoon" hun job. Sommigen van hen vergeten dat ze met mensen bezig zijn die een droom hebben. En die daar alles voor over hebben. En als ge dan moet wachten tot maandag half twaalf "omdat dat altijd op dat moment is"... Tja...
Ik leef zo hard met jullie mee want ik heb daar ook zitten wachten... En wachten is alles wat je lijkt te doen. Wachten op dat lachend gezichtje op die ovulatietest, wachten op bloeduitslagen, wachten op de goede moment, wachten op positief nieuws...
De klungeligste poging zorgde voor Cato. Er is dus altijd een kans. Ik zet mijn huis vol met kaarsjes voor jullie en duim superhard!!

Goya zei

De moed niet opgeven, en ik kan je verzekeren dat botterikken overal zitten, in elk ziekenhuis, op elke dienst.
Het moet er maar eentje zijn die je hele gevoel om zeep helpt :(

Maar je komt er wel, net op dat moment dat je het minste verwacht.

zei

ik weet niet of het een optie is maar als je wil overstappen, dr decleer in Gent heeft geen wachttijd denk ik en ik hoor daar alleen maar positieve dinges over..... maar toitoitoi voor deze poging hé! een kans is een kans!

HansDeZwans zei

Ik heb even jullie vorige postjes moeten lezen om dit te kunnen volgen. Dit moet echt verschrikkelijk zijn om zo behandeld te worden. Hou moed.

Lichtindeduisternis zei

Er zijn toch nog meer centra dan Jette en het centrum waar je nu gaat. Zo te lezen bezorgt dit centrum je vooral stress, ergernis en frustratie. Niet goed als je zwanger probeert te worden. Ik weet niet precies waar je nu gaat, maar ik kan je eventueel ook wel wat tips geven. Mocht het nodig zijn, mail me maar (lichtindeduisternis@telenet.be)