Man! I feel like...

De afgelopen dagen hoorden we af en toe een raar rommelend geluid in de auto. Omdat die toch bijna naar de garage moest voor een controle, besteedden we er niet te veel aandacht aan. (Noot: ...besteedde ik er niet veel aandacht aan, het Lief was wél ongerust.)

Tot…

We rijden na een avondje in ’t Stad langs de A12 naar huis, bevinden ons in de Jan De Vostunnel wanneer plots onze auto ongelooflijk hard begint te ronken en schokken. Het klinkt alsof iets heel ergs duurs kapot is gegaan, en het Lief moet de grootste moeite doen om überhaupt nog vooruit te komen.

Gelukkig raken we veilig de tunnel uit, en wordt de auto door mijn Lief vakkundig op de minipechstrook na de tunnel aan de kant gezet. Het is pikdonker en aangezien we absoluut niets van auto’s kennen, bellen we meteen naar de VAB.

Nadat we het probleem doorgaven (in vrouwentaal: de auto rammelde heel hard en we geraakten bijna niet meer vooruit), en uitlegden waar we exact stonden, deelde de dame aan de andere kant van de lijn ons mee dat we niet in de auto mochten wachten, maar dat we “de snelweg moeten verlaten om ergens veilig te wachten tot hulp onderweg is”. Ze voegde er nog aan toe dat we voorrang kregen omdat we op een autosnelweg stonden.

Zo kwam het dus dat wij op een regenachtige maandagavond in de kou bijna een uur stonden te wachten tot iemand ons kwam redden.

Terwijl we ons allebei zorgen stonden te maken en ik me afvroeg of het kwaad zou kunnen dat het Lief door zoveel stress ging op de dag van de insematie, zei zij opeens: “Maar als we nu zwanger zijn, dan hebben we toch al een verhaal om aan onze kleine te vertellen!”

Right on, Babe!

Onze redder in nood bleek een zestiger te zijn, die vanaf de eerste paar seconden merkte wat het probleem was…
Platte band. Vooraan, langs de chauffeurskant.

Door mijn hoofd raasde vanalles “ohnee, gaan ze mij nu bij de VAB uitlachen?”, “Gaat die vent nu zeggen ‘moest ge ons daarvoor bellen’?”, “Wat gaat dit grapke kosten, als ge hen voor zóiets opbelt?”
Maar die man kon er goed mee lachen en verving zonder morren onze band door de reserveband en begeleidde ons nadien nog een stukje tot we van de A12 gereden waren.

Restte ons nog:

een nieuwe band bestellen bij een firma in de buurt, die laten plaatsen, ons de dagen nadien énormmm veel zorgen maken dat die nieuwe band misschien toch niet helemaal in orde was omdat we de monteur er mee hadden zien sukkelen.
Waarop we op vrijdagavond (en dan nog iets na sluitingstijd) die firma toch maar terug binnen zijn gereden om te vragen om “die band toch nog eens na te kijken want dat hij toch precies wel platter staat dan alle andere banden”.

Om dan te horen te krijgen, alweer met de glimlach weliswaar: “Ik denk dat u zich onterecht zorgen maakt, er is geen enkel probleem met de band.”

Man! I felt like a woman... ;-)

- The Mrs.