The road to hell with Clomid.

Na een verplichte maand rust, nam ik toch maar braafjes de voorgeschreven Clomid in. Veel traantjes (emotioneel dat ik was...), woedeaanvallen (kakchauffeurs op de Belgische wegen!), 2 extra kilo's en uren, of zeg maar nachten gemiste slaap (ik had het nog van niemand gehoord maar ook dàt is een bijwerking) later mocht ik terug mijn follikels gaan laten meten.

En joy oh joy, bij dezelfde dokter als vorige keer. Die duidelijk nog wist wat er vorige keer was gebeurd want hij vroeg of ik "braaf mijn medicijnen had genomen". Een rilling van irritatie ging door mijn lijf. Hij switchte van "nog niks te zien" naar "follikel van 11mm". Vandaag op dag 15 was er bij een andere dokter iets van 12mm te zien. Bijlange nog niet groot genoeg. Hopelijk stopt hij niet met groeien en krijgen we zaterdag eentje van 2cm te zien. I soooo hope so. Ik wil écht niet weer een maand moeten overslaan.

Wat deden wij tijdens onze wachtweken en blogstilte?

- Luka bezoeken. De kat die ik ooit -zonder dat mijn ouders het wisten- in het ouderlijke huis dropte. Toen ik alleen ging wonen kreeg ik ze wel niet meer mee, dus ik vermoed dat ze ondertussen graag gezien wordt.

- Roman, ons neefje bezoeken. Niks doet de tijd zo snel voorbij gaan als kindjes om mee te spelen.



- Ontbijten. Mijn lief kreeg zomaar omdat ze goed gewerkt had (ok, dus niet maar 'zo maar') een bongobon.

- De schoonzus heeft niet alleen schattige kindjes, maar ook schattige beestjes. Niets zo lief als een lammetje dat denkt dat een mens zijn moeder is. Bangelijk, om het op z'n Astrid Bryans te zeggen. (we love Astrid Bryan! ;-)

- Jammer genoeg ook werken. Meet my desk. Heel ordelijk enzo!

- Veel te lang in de file staan door de Ten Miles. Maar wie weet staat de nieuwe burgemeesterkandidaat daar wel ergens tussen te rusten...

The Miss.