Mysterieus, niet te doorgronden, gesloten boek. Al jaren hoor ik die woorden gezegd worden over mij. En al evenveel jaren probeer ik dat allemaal niet te zijn. Maar blijkbaar zijn die eigenschappen niet zo makkelijk af te schudden. En nochtans antwoord ik open en eerlijk op elke vraag die men mij stelt. Maar ze moet wel gesteld worden. Misschien knelt daar het schoentje.
Doordat ik donderdag met tranen in mijn ogen het werk verliet, heb ik twee collega's verteld wat er aan de hand was. En daar waren de woorden weer: "maar waarom had ge ons nog niks gezegd?", "ge kunt ons vertrouwen zenne, ge moet wat opener zijn.". Toen ik vertelde over mijn bezoekje aan mijn ouders dit weekend en dat ik hen niet had ingelicht maar het wel moeilijk had toen mijn ma, nadat ik haar wou opzadelen met een asielhondje, zei dat ze haar tijd en geld wel in haar toekomstig kleinkind zou steken (dat voor zover zij weet nog lang niet gaat komen...) keken ze me aan alsof ik één of ander vreemd, net uit een UFO gestapt, wezen was. Waarom had ik dan gewoon niet verteld wat er gebeurd was?
Daarom niet.
Omdat je als je iets zegt er ook geen controle meer over hebt. Zoals mijn baas die 'het verhaal' aan een andere collega van mij heeft gedaan. Totaal respectloos vond ik dat. En hij zal het geweten hebben...
The Miss.
2 opmerkingen:
Je baas zou toch een soort van voorbeeldfunctie moeten vertonen. Als jij hem/haar je verhaal hebt "moeten" vertellen omdat jij bijvoorbeeld in jullie geval dan nog een bijkomend onderzoek moet doen,dan zou deze dit voor zich moeten houden. Jij kan bepalen tegen welke collega's je het dan wel of niet zegt. Je hoeft uiteindelijk niet tegen iedereen verantwoording af te leggen.
Het is een dunne lijn.
respectloos... grof is het gewoon! Zo'n dingen vertel je persoonlijk aan vrienden, collega's, familie niet via via...
Een reactie posten