Dit wordt een emo blogstukje. Maar tijdens de feestdagen is dat wel veroorloofd, toch? Needless to say dat mijn madam zich al ernstige zorgen maakt over al het drama dat ik ga verkopen als ik ooit zwanger ben want ik kan er wel wat van...
Mijn mama dus. Al een paar maanden merkte ik iets aan haar. Het was me niet duidelijk wat het was, maar ik voelde dat er iets mis was. Gisteren werd duidelijk wat dat was: eerder deze maand is ze 50 geworden en dat bevalt haar hoegenaamd niet. Dat verklaarde waarom mijn opgestuurde (!) verjaardagskaart precies niet op het verwachte enthousiasme werd onthaald (in tegenstelling tot mijn lief haar familie doen wij eigenlijk niet aan kaartjes opsturen).
Toen eerder deze week dan ook nog eens haar nonkel overleed, viel de spreekwoordelijke druppel denk ik. Mijn mama leek zo bang om ouder te worden, zo bang om af te takelen. Ze vertelde over de kwaaltjes die ze de laatste 2 jaar heeft. Terwijl ze daarvoor nooit last had van iets. En hoewel het 'maar' gaat om een arm die soms tegenwerkt en rugpijn soms, voelde het voor mij alsof mijn moeder constant pijn heeft.
Mijn mama dus. Al een paar maanden merkte ik iets aan haar. Het was me niet duidelijk wat het was, maar ik voelde dat er iets mis was. Gisteren werd duidelijk wat dat was: eerder deze maand is ze 50 geworden en dat bevalt haar hoegenaamd niet. Dat verklaarde waarom mijn opgestuurde (!) verjaardagskaart precies niet op het verwachte enthousiasme werd onthaald (in tegenstelling tot mijn lief haar familie doen wij eigenlijk niet aan kaartjes opsturen).
Toen eerder deze week dan ook nog eens haar nonkel overleed, viel de spreekwoordelijke druppel denk ik. Mijn mama leek zo bang om ouder te worden, zo bang om af te takelen. Ze vertelde over de kwaaltjes die ze de laatste 2 jaar heeft. Terwijl ze daarvoor nooit last had van iets. En hoewel het 'maar' gaat om een arm die soms tegenwerkt en rugpijn soms, voelde het voor mij alsof mijn moeder constant pijn heeft.
Onderweg naar huis en vandaag denk ik vaak nog aan gisteren. Aan hoe mijn ma en ik in dat opzicht heel erg op elkaar lijken. Rationeel gezien is 50 nog jong en moeten we dankbaar zijn dat zij en iedereen in ons gezin gewoon gezond zijn. Emotioneel gezien begrijp ik haar angst om ouder te worden. Begrijp ik dat het verdorie eng moet zijn om te beseffen dat je jonge jaren voorbij zijn. Hoe hard is het om te weten dat er alleen maar kwaaltjes zullen bijkomen. Door te merken hoe ze zich voelt, want die woorden echt uitspreken doet ze niet, ben ik bang om haar kwijt te geraken.
En eigenlijk heb ik misschien zelfs nog meer schrik dat ze niet meer gaat genieten van het leven omdat ze zo bang is om wat komt. In de auto onderweg naar huis overviel die angst mij. Ik wil niet dat mijn moeder ongelukkig is. En nog meer: ik wil zélf zo niet meer zijn. Ik wil genieten van wat ik héb, want dat is zo veel. En ik wil stoppen met piekeren over wat komt. Want wat komt, dat komt en in alles zit wel iets moois. En vooral: ik wil mijn kinderen leren genieten van de kleine dingen. En hoe kan ik ze dat leren als ik het zelf niet eens doe.
En eigenlijk heb ik misschien zelfs nog meer schrik dat ze niet meer gaat genieten van het leven omdat ze zo bang is om wat komt. In de auto onderweg naar huis overviel die angst mij. Ik wil niet dat mijn moeder ongelukkig is. En nog meer: ik wil zélf zo niet meer zijn. Ik wil genieten van wat ik héb, want dat is zo veel. En ik wil stoppen met piekeren over wat komt. Want wat komt, dat komt en in alles zit wel iets moois. En vooral: ik wil mijn kinderen leren genieten van de kleine dingen. En hoe kan ik ze dat leren als ik het zelf niet eens doe.
Ik denk dat mijn voornemen voor het nieuwe jaar wel duidelijk is. ;-)
The Miss.
3 opmerkingen:
Da's een goed voornemen!
Iedereen reageert anders op het ouder worden. Mijn mama lijkt nog meer te sprankelen sinds ze de 50 gepasseerd is, terwijl ik dan weer heel erg moeilijk deed over 30 worden. (En het is niet eens zo erg, integendeel.)
Hopelijk kan je mama zich herpakken, jullie hebben nog zoveel mooie momenten voor haar in petto...
Mijn mama is 61 en hangt aaneen van kwaaltjes en pijntjes en nu al 9 maand van een knie dienietmeerwil.; met bijhorende depressie. ik begrijp haar dat ze het niet meer ziet zitten bij momenten maar langs de andere kant... ze moet nog zéker 20 jaar mee hé! ik hoop dat haar langverwachte knie operatie volgende week een nieuw begin mag zijn... Maar ik herken absoluut wat je schrijft.. ik ben 40 geworden dit jaar en idd ik betrap er mezelf op dat rugpijn al eens langer blijft hangen, dat 2 jonge kinderen een ganse dag achternahollen niet meer altijd evident is .. dat ik zelf ook vlugger panikeer als een pijntje niet rap genoeg overgaat. Ik ga je goed voornemen overnemen peins ik :-)
"oud worden is niets, 't is oud zijn...."
dat zegt mijn oma (en mijn peter zei dat ook)
en ik vermoed dat zij 50 nog heel jong vinden ;-)
ik geloof echt dat het leven is wat je er zelf van maakt
en ook ik kan soms een echte stresskip zijn hoor ;-)
maar je leert relativeren, als je dat zelf wil :)
Een reactie posten