Er zijn zo van die boeken die je raken en je aandacht trekken vanaf de eerste bladzijden. Op het lichaam geschreven van Jeanette Winterson is zo'n boek voor mij. 7 jaar geleden, onderweg naar Kroatië, met mijn hart net voor de eerste keer gebroken las ik het boek in één ruk (of twee) uit. Onlangs vond ik het terug in de bib en vond ik dat De Madam hem ook moest lezen. Raak! Ook zij was er weg van.
Ik wikte en woog haar. Ik hield niet van haar en ik wilde niet van haar houden. Ik begeerde haar niet en ik kon me niet voorstellen dat ik haar zou begeren. Dat werkte allemaal in haar voordeel. Ik had kort daarvoor geleerd dat verliefd worden synoniem was met geblinddoekt koorddansen zonder vangnet. Ik had genoeg van het balanceren op een slap koord, één uitglijder en je stortte in de peilloze diepte. Ik wilde de clichés, de fauteuil. Ik wilde vaste grond onder de voeten en een vrij uitzicht. Wat is daar verkeerd aan? Het heet volwassen worden. Misschien bedekken de meeste mensen hun comfort met een glanzend laagje romantiek, maar dat slijt al snel. Wat telt is de lange termijn: de uitdijende taille en het kleine halfvrijstaande huis in een buitenwijk. Wat is daar verkeerd aan? Tot laat in de avond tv kijken en zij aan zij de stralende toekomst tegemoet snurken. Tot de dood ons scheidt. Verjaardag, schat? Wat is daar verkeerd aan? Ik wikte en woog haar. Ze had geen dure smaak, wist niets van wijn, wilde nooit mee naar de opera en was verliefd op me geworden. Ik had geen geld en geen mentale veerkracht. Het was een volmaakt huwelijk.
--
Het is vreemd om in iemands kamer te zijn als hij of zij er niet is. Vooral wanneer je van die persoon houdt. Elk voorwerp draagt een andere betekenis. Waarom heeft ze dat gekocht? Waar houdt ze het meest van? Waarom zit ze in deze stoel en niet in die? De kamer wordt een code die je in een paar minuten moet breken. Als ze terugkomt zal ze je aandacht opeisen, en het is bovendien onbeleefd om te staren. Toch wil ik de laden opentrekken en met mijn vingers langs de stoffige randen van de foto’s gaan. In de prullenmand misschien, in de provisiekast, zal ik een spoor naar jou vinden, ik zal in staat zijn je te ontrafelen, je tussen mijn vingers te nemen.
Aanrader!
The Miss.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten