vrijdag 11 februari 2011

24. Iets waar ik van moet wenen

Ik ben nen bleiter maar ik kan het goed verstoppen.

Iets waar ik (bijna) altijd van moet wenen zijn flashmobs. Het moet iets te maken hebben met de samenhorigheid die tussen die mensen hangt en het 'warm' gevoel dat het mij geeft, denk ik.

Evengoed kan wenen als ik boos ben, uit pure frustratie omdat niemand lijkt te begrijpen waarom ik op dat moment boos ben.

En complimenten, dat is misschien wel de nummer één. Maar dan wel de gemeende. Op zo'n moment weet ik mij geen houding te geven en zal ik het 'wegpraten', maar in mijn hoofd blijft dat een hele tijd hangen. Niet dat compliment op zich, wel dankbaarheid dat iemand de moeite deed om het mij te geven. Zoiets.

De dood van Marie-Rose Morel heeft mij ook doen wenen. (niet per se om haar dood, wel om haar lijdensweg en het besef dat er miljoenen mensen op diezelfde weg zitten) Als ik eraan denk hoe zij zich moet hebben gevoeld. Als ik denk aan haar kinderen, en aan de briefjes die ze voor hen schreef. Zo sterk, zo onvoorstelbaar pijnlijk en moeilijk ook, denk ik. Ik vraag me ook af of ze zich écht voelde zoals ze schreef in haar online dagboeken. Ofdat ze zich stiekem toch ook niet veel sterker voordeed dan ze zich voelde.

The Miss.

3 opmerkingen:

Anoniem zei

Flashmobs raken ook een gevoelige snaar bij mij! Behalve die ene keer dat ik er zelf aan meegedaan heb, dan was het dolle pret!

Verder heb ik bij films nog een zwak voor dieren die sterven... alsof het echt is...

Ruth zei

Ik moet ook huilen van geluk als ik flashmobs zie (en ik maar denken dat ik de enigste was). En ook films waarin dieren sterven vind ik vrésélijk!
Oef, zo blij dat ik hier gelijkgestemde mensen vind! :)

smiley zei

en "Een eerste" is blijkbaar een moeilijk onderwerp. Ik wacht vol spanning! ;-)