Onrechtvaardigheid. Van kleine onbenulligheden tot belangrijke zaken. Ik kan daar niet tegen. Dat borrelt in mij en ik kan het vaak niet lossen. Ik wil er dan iets aan veranderen, terwijl ik dat vaak niet kan.
En dan raak ik overstuur. Van al dat onrecht. Meestal ook van al die onverschilligheid bij anderen.
Zoals daar overlaatst de Koppenreportage was over het homokoppel wiens zoon al een jaar of 2 in een weeshuis zit omdat de Belgische autoriteiten er niks WILLEN aan doen. Hun zoon, vlees en bloed van één van de twee vaders mag niet hun kind zijn. En elke dag komen er hier op mijn werk mannen vreemde kinderen erkennen die niet de hunne zijn, maar daardoor wél Belg worden. Maar dat kind dat dan verdorie een Belgische vader hééft, kan geen Belgische papieren krijgen en zit in een weeshuis.. Ronduit degoutant. Dat zoiets kan, maakt mij overstuur. Dat ik aan zoiets niks kan veranderen maakt mij nog meer overstuur.
The Miss.
2 opmerkingen:
Het leven is niet eerlijk. Ik kan ook niet goed tegen onrechtvaardigheid. Verhalen genoeg. Je hoeft er niet onverschillig tegenover te staan, maar ergens moet je het wel kunnen loslaten. Niet makkelijk hé.
onrechtvaardigheid is ook mijn ding niet (van wie wel eigenlijk). Ik kan er dan ook niet tegen en het is zelfs zo erg dat ik soms van mijn tv wegloop omdat ik het niet aankan. Wat dan misschien weer een beetje laf is ;-)
Een reactie posten