Ik besef plots dat het weer bijna Allerheiligen/Allerzielen is. Moest ik al die chrysanten in de winkels niet zien staan dan zou ik hier niet eens echt bij stilstaan. Dat roept trouwens telkens een wrang gevoel bij mij op: nu opeens moet iedereen bloemen kopen om op een graf te zetten. Zoiets doe je toch het hele jaar door? Of niet? Langs de andere kant leef ik deze dagen ook wel heel hard mee met iedereen die -nog meer dan anders misschien- geconfronteerd wordt met zijn of haar gemis. Al denk ik dat met feestdagen nog veel erger moet zijn.
Maar wat ik dus wou zeggen: ik ken dat niet, rouwen. Ik weet wat het is om iemand te missen na een relatiebreuk, ik ken het verdriet dat komt wanneer een huisdier sterft, maar rouwen ken ik alleen van het te zien bij mensen rondom mij.
En ik kus mijn beide pollekes dat ik al mijn geliefden nog bij mij heb, maar ik ben zo bang om dat ooit zélf te moeten meemaken. Ik ga dat niet kunnen, denk ik.
Ik ga dan nu ook maar een uurtje of twee drie hout vasthouden. Dat lijkt me wel veilig zo.
The Miss.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten